Wschowa. Mieszkaniec Lipinek zdobył w lutym Śnieżkę wchodząc na szczyt w samych spodenkach [ZDJĘCIA]

Pan Paweł pochodzi ze wsi Lipinki, oddalonej o 4 kilometry od Sławy. Już sama bliskość Jeziora Sławskiego wymusiła na nim aktywność pływacką. Początkowo tylko latem, a od zeszłego roku także zimą.

- Moja przygoda z morsowaniem zaczęła się w tamtym roku. Morsuję wraz z grupą sławskich morsów – mówi pan Paweł.

I przyznaje, że pierwsza kąpiel z ekipą Star Mors Sława była równie fantastyczna, jak uzależniająca.

- Odtąd wchodziłem do wody tak często, jak tylko mogłem. Aktualnie kąpię się minimum dwa razy w tygodniu. Żałuję, że morsuję dopiero drugi sezon – wyznaje.

Rok temu wybrał się na Śnieżkę. Wspinał się w samej koszulce termoaktywnej i – jak przyznaje – już wówczas, mimo, że panowały minusowe temperatury, było mu bardzo gorąco. I właśnie wtedy zaświtała mu myśl o zdobywaniu Śnieżki w „morsowym stylu”.

- Przygotowania zacząłem już w tamtym roku, przy najchłodniejszych temperaturach. W każdy weekend wstawałem wcześnie rano, ubierałem krótkie spodenki, buty i biegałem po drogach polnych. Trasy wyglądały różnie, od kilometra do nawet 13 kilometrów dziennie – relacjonuje pan Paweł.

W lutym, w Karkonosze, pojechał w towarzystwie przyjaciela morsa oraz swojej partnerki życiowej. Pierwszego dnia, po całym dniu wędrowania, wraz z kolegą zaliczył nocną kąpiel pod wodospadem.

- Tak właśnie postanowiliśmy zaprawić się przed wejściem na Śnieżkę. Następnego dnia pojechaliśmy do Karpacza. Kiedy tylko wysiedliśmy z samochodu usłyszeliśmy słowa krytyki – relacjonuje mieszkaniec Lipinek.

- Dziś w telewizji będą, musimy zapamiętać twarze – usłyszeli uszczypliwy komentarz.

Trudno się dziwić takiej reakcji, bo głośno było w tym czasie w mediach o kobiecie, która wchodząc na Babią Górę skąpo ubrana doznała hipotermii i przeżyła dzięki pomocy turystów oraz służb ratowniczych.

- Niestety, niektórzy ludzie patrząc przez pryzmat ten jednej kobiet wszystkich morsów oceniają tak samo – ubolewa pan Paweł.

Na szczęście pod drodze obaj panowie spotkali się również z bardzo sympatycznymi reakcjami.

- Ludzie pytali czy nam ciepło, prosili też o wspólne zdjęcia. Chętnie pozowaliśmy

Po drodze wzmacniali się gorącą herbatą, którą nieśli w termosach. Najtrudniejszy odcinek, jaki przyszło im pokonać, wiódł od Domu Śląskiego.

- Wiał bardzo silny wiatr. Mój przyjaciel w tym momencie musiał się ubrać, ponieważ przy moim tempie spocił głowę i dłonie, a nie miał na przebranie czapki i rękawiczek. Tymczasem odczuwalna temperatura wynosiła - 20°C. W takich przypadkach najważniejszy jest rozsądek i odpowiedzialność! Żeby nie wychłodzić organizmu musiałem być w ciągłym ruchu więc ostatnie 30 minut maszerowałem w pojedynkę – tłumaczy.

Jak sam przyznaje nie zatrzymał się nawet na sekundę. Wiedział, że przy takim wietrze jest to niebezpieczne.

- Ostatnie pól godziny minęło mi błyskawicznie. Miałem świadomość, że jestem już blisko celu, nie było chwili zwątpienia – przyznaje.

Ostatecznie zdobył szczyt w niespełna dwie godziny. Na górze poczekał na przyjaciela, ale przez cały czas pozostawał w ruchu.

- Zrobiłem kilka przysiadów i pajacyków żeby było mi ciepło. Kiedy dołączył mój przyjaciel ubrałem się i podziwialiśmy piękne widoki. Powrót ze Śnieżki oczywiście w ciuchach. Posłuchałem swojego organizmu. Wiadomo, że podczas schodzenia nie ma takiego wysiłku fizycznego, jak podczas wspinaczki – podsumowuje pan Paweł.

Jego wyczyn będzie miał tyle samo zwolenników, co przeciwników. Warto jednak zauważyć, że solidnie przygotował się do wyprawy i na każdym jej etapie dokładnie słuchał tego, co podpowiadało mu ciało i umysł. Podobną zasadę pan Paweł stosuje podczas tradycyjnego morsowania.

- Zawsze organizm sygnalizuje mi, że już czas wyjść z wody - podsumowuje.